za muzyczną stronę inscenizowanej wersji koncertowej opery Giuseppe Verdiego pod dyrekcją Vladimira Kiradjieva w wyjątkowej obsadzie solistów

----------

Każde spotkanie z twórczością Giuseppe Verdiego to dla teatru spore wyzwanie i emocje, a dla widzów możliwość udziału w czymś ważnym, wyjątkowym. Po paryskiej marcowej premierze w 1867 roku Verdi nie był do końca zachwycony efektem swojej pracy nad Don Carlosem, w krótkim czasie dokonał wielu zmian i już w październiku tego samego roku jego premiera w Bolonii w pełni triumfuje, a dramat Schillera, będący podstawą libretta, nabiera nowych znaczeń, głębszych emocji i dynamiki dramaturgicznej. Don Carlos jest doprowadzonym do perfekcji dramatem muzycznym, w którym muzyka mocno charakteryzuje poszczególne postaci, efektowne sceny zbiorowe nie pojawiają się wyłącznie „same dla siebie”, lecz są integralną częścią scenicznej akcji, podkreślają ją, komentują i dynamizują. Każda aria i ansamble to nie tylko wokalne popisy, ale przede wszystkim emocje, charakterystyka poszczególnych postaci; zawsze trafna i zawsze robiąca wrażenie!

Zawiłości uczuć, przyjacielskie zawody, intrygi polityczne i walka o władzę, to wszystko jest w dramacie Schillera. A jeszcze bardziej uwidocznione – bo opisane wyborną muzyką – w operze Verdiego. Słuchając jej uciekamy jednak od codziennej gonitwy, choć ona nie za bardzo chce nas opuścić. Warto więc zasłuchać się, oderwać myślami i spróbować zapomnieć o „tu i teraz”.

W wersji koncertowej opery, której premiera odbyła się 19 marca 2021 roku w Teatrze Wielkim w Łodzi, w rolach głównych wystąpili światowej sławy soliści: Aleksandra Kurzak (Elżbieta), Roberto Alagna (Don Carlos), Rafał Siwek (Filip II), Andrzej Dobber (Posa) i Monika Ledzion-Porczyńska (Eboli). Kierownictwo muzyczne nad spektaklem objął Vladimir Kiradjiev, autorem inscenizacji natomiast był Michał Znaniecki. W scenografii wykorzystano obrazy malarza Wojciecha Siudmaka. Za oprawę multimedialną odpowiadała Karolina Jacewicz, a za choreografię Diana Theocharidis.

Na dwupoziomowej scenie zaprezentował się balet, chór i orkiestra Teatru Wielkiego w Łodzi pod batutą maestro Vladimira Kiradjieva. Wydarzenie zostało zarejestrowane przez TVP Kultura. Ten wyjątkowy spektakl stał się wydarzeniem, które odniosło ogromny sukces, spotkał się z uznaniem krytyków oraz został bardzo dobrze przyjęty przez publiczność.

Vladimir Kiradijev

Studiował dyrygenturę, kompozycję oraz prowadzenie chórów na sofijskiej akademii muzycznej. Był dyrektorem artystycznym Residenzorchester w Wiedniu w latach 1991–1992, w 1994 pełnił funkcję dyrygenta-rezydenta na festiwalu muzycznym w Lucernie. W latach 1995–1996 współpracował w Operze Niemieckiej w Berlinie z reżyserem Götzem Friedrichem oraz śpiewakami René Kollą i Mattim Salminenem. W ramach festiwalu operowego w Siguldzie, na którym gości regularnie, współpracuje m.in. z Anną Netrebko, Elīną Garančą, Maiją Kovalevską. W swoim dorobku ma pracę z zespołami w całej Europie oraz w Chinach. Wykłada na wiedeńskim uniwersytecie muzycznym.

Aleksandra Kurzak

Aleksandra Kurzak w wieku 7 lat rozpoczęła naukę gry na skrzypcach i fortepianie. Ukończyła wydział wokalny Akademii Muzycznej we Wrocławiu oraz Hochschule für Musik und Theater w Hamburgu. Jest laureatką konkursów wokalnych w Warszawie, Helsinkach, Barcelonie i Kantonie. Jeszcze podczas studiów w 1999 roku zadebiutowała jako Zuzanna w Weselu Figara na scenie Opery Wrocławskiej.

W wieku 27 lat wystąpiła w dwóch najbardziej prestiżowych teatrach operowych świata. Rola Olimpii w Opowieściach Hoffmanna w Metropolitan Opera zdobyła wielkie uznanie wśród nowojorskich krytyków muzycznych, którzy jednogłośnie wypowiadali się na łamach prasy o sensacyjnym debiucie polskiej śpiewaczki. Z równie entuzjastycznym odbiorem artystka spotkała się także jako Aspasia w londyńskim przedstawieniu Mitridate, re di Ponto w Royal Opera House.

Aleksandra Kurzak powróciła do MET, występując w roli Blondy w Uprowadzeniu z Seraju, Gildy w Rigoletcie, Małgosi w operze Jaś i Małgosia, Adiny w Napoju miłosnym, Neddy w Pajacach, Micaeli w Carmen oraz w roli Violetty w Traviacie, odnosząc prawdziwy triumf na tej scenie. Artystka regularnie powraca również do Opery Królewskiej w Londynie, która stała się niemal jej macierzystym teatrem. Wystąpiła tam także jako Norina w Don Pasquale, Adina w Napoju miłosnym, Zuzanna, a także jako tytułowa Matylda, w Matilde di Shabran, Donna Fiorilla w Turku w Italii, Rozyna w Cyruliku sewilskim, Gilda w Rigoletcie, tytułowa Lucia di Lammermoor, Liu w Turandocie oraz Violetta w Traviacie.
Aleksandra Kurzak regularnie występuje na najważniejszych scenach i estradach świata: Teatro alla Scala w Mediolanie (Gilda, Zuzanna, Hrabina w operze Rossiniego Hrabia Ory), Wiener Staatsoper (Rozyna, Adina, Zuzanna, Violetta w Traviacie, Maria w Córce pułku, Desdemona w verdiowskim Otellu, Liu w Turandocie, Nedda w Pajacach), Bayerische Staatsoper w Monachium (Kleopatra w Juliuszu Cezarze, Adela w Zemście nietoperza, Rozyna, Donna Fiorilla, Rachel w Żydówce oraz tytułowa Madama Butterfly), Teatro Massimo w Palermo (Norina, Santuzza), Welsh National Opera w Cardiff (Aspasia), Théâtre du Capitole w Tuluzie (Gilda), Theater an der Wien (Donna Anna w Don Giovannim, Amenaide w Tancredzie), Palau de les Arts Reina Sofía w Walencji (Adina), Lyric Opera House w Chicago (Blonda), Staatsoper w Berlinie (Królowa Nocy w Czarodziejskim flecie, Mimi w Cygenerii), w Operze w Helsinkach (Gilda), na letnim festiwalu w Salzburgu (Anusia w Wolnym strzelcu, Donna Anna), w Accademia Nazionale di Santa Cecilia w Rzymie (Carmina Burana), Teatro La Fenice w Wenecji (Donna Anna), Teatro Regio di Torino (Violetta), Teatro Regio di Parma (Gilda), Gran Teatre del Liceu w Barcelonie (Adina, Nedda), w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie (Hanna w Strasznym dworze, Gilda, Violetta, Łucja), Teatro Real w Madrycie (Zuzanna, Maria), Arena di Verona (Rozyna, Julia w Romeu i Julii, Gilda), Los Angeles Opera (Fiordiligi w Così fan tutte), San Francisco Opera (Gilda), Seattle Opera (tytułowa Łucja z Lammermoor), Teatro di San Carlo w Neapolu (Traviata).

Bardzo ważną sceną w karierze Aleksandry Kurzak stała się Opera National de Paris (Opera Bastille oraz Palais Garnier), gdzie zadebiutowała ona rolą Adiny w Napoju miłosnym, a następnie konsekwentnie powiększała swój repertuar, wykonując szereg nowych partii, takich jak Micaela w Carmen, Alice Ford w Falstaffie, Vitellia w Łaskawości Tytusa, Violetta w Traviacie, Desdemona w verdiowskim Otellu, oraz Elisabetta w Don Carlosie.

Aleksandra Kurzak jako pierwsza Polka w historii wokalistyki podpisała ekskluzywny kontrakt z firmą fonograficzną DECCA. W sierpniu 2011 roku ukazał się jej pierwszy solowy album Gioia! , który osiągnął status platynowej płyty. Kolejne albumy artystki to Bel Raggio z ariami Rossiniego oraz Hej, kolęda! z najpiękniejszymi polskimi kolędami. Obydwa nagrania zostały nagrodzone złotą płytą. Natomiast album Pieśni Fryderyka Chopina dla Narodowego Instytutu Fryderyka Chopina otrzymał prestiżowe wyróżnienie Diapason d’or.
W 2018 roku Aleksandra Kurzak związała się z firmą fonograficzną Sony, dla której, w towarzystwie Roberta Alagni, nagrała swój pierwszy album z duetami Pucciniego, zatytułowany Puccini in Love, a w tym roku ukazała się jej nowa solowa płyta solowa Desire. Aleksandra Kurzak w minionym sezonie nagrywała także dla Deutsche Grammophon oraz Warner Classics.

W 2009 roku uzyskała tytuł doktora sztuki, w 2016 tytuł doktora habilitowanego, a w 2021 tytuł profesora belwederskiego.

Aleksandra Kurzak otrzymała dwukrotnie stypendium Ministra Kultury i Sztuki, a także stypendium fundacji Crescendum Est – Polonia Aleksandra Gudzowatego. Za swoje osiągnięcia została uhonorowana nagrodami Prezydenta Wrocławia, Wojewody Dolnośląskiego oraz Ministra Kultury i Sztuki. Jest także laureatką nagrody Akademii Telewizyjnej „Wiktor” oraz nagrody TVP Kultura Gwarancje Kultury. W 2015 roku otrzymała „operowego Oscara” – International Opera Award oraz została laureatką Bachtrack Opera Award jako najlepsza śpiewaczka mijającego sezonu za rolę Donny Fiorilli w Royal Opera House w Londynie.
Została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, a także złotym medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.

W najbliższej przyszłości artystka ponowne wcieli się w takie role jak Nedda i Santuzza w Arenie di Verona, Madama Butterfly w Staatsoper w Berlinie i w Monte Carlo, Agata w Wolnym strzelcu w Operze Wrocławskiej, Violetta w Bayerische Staatsoper w Monachium, Rozyna w Cyruliku sewilskim w Teatro di San Carlo w Neapolu oraz Musetta i Tosca w Metropolitan Opera w Nowym Jorku.

Roberto Alagna

W swojej 30-letniej karierze, francusko-sycylijski tenor Roberto Alagna wystąpił w ponad sześćdziesięciu partiach, takich jak: Alfredo, Kalaf, Canio, Cavaradossi, Don Carlo(s), Don Jose, Faust, Manrico, Maurizio, Nemorino, Otello, Radames, Rodolfo, Romeo, Ruggero, Turiddu, Werther. Spektakle, w których wystąpił, uczyniły go najsłynniejszym francuskim tenorem na świecie. Zamiłowanie do odkrywania nowego, ukazuje jego słabość do mniej znanego repertuaru – to produkcje, koncerty oraz nagrania, w których odniósł sukces, takie jak Żongler z Notre Dame, Cyd czy La Navarraise Masseneta, Fiesque Édouarda Lalo, Francesca da Rimini Riccarda Zandonai, Gianni Schicchi Pucciniego, Król Artur Chaussona i Syn marnotrawny Debussy’ego. Śpiewał również w Vasco da Gama Meyerbeera, bardzo rzadko wystawianej krytycznej edycji Afrykanki i bogatej opery Cyrano de Bergerac Alfano w swojej oryginalnej wersji z 1935 roku, niedawno wznowionej w Metropolitan Opera (2017). Specjalnie dla niego skomponowano dwie współczesne opery – Marius i Fanny Vladimira Cosmy według Marcela Pagnola oraz Ostatni dzień skazańca Davida Alagny, według Victora Hugo, która została wystawiona po raz pierwszy we Francji w 2014 roku.

Artysta był związany z najlepszymi wytwórniami muzycznymi: EMI (1993–2004), Deutsche Grammophon (2005-2017), Sony Classical od 2017 roku. Jego bogata dyskografia, na którą składają się nagrania dla Erato, Sony, EMI, Warner czy Deutsche Grammophon obejmuje ansamble, duety, oratoria, opery, antologie wielkich dzieł, pieśni religijne i popularne. Credo, Viva Opéra, Airs de Berlioz, Bel canto, Robertissimo, Luis Mariano, Sicilian, Pasión to niektóre z jego licznych albumów ukazujące eklektyzm jego kariery. Artysta został nagrodzony za album wydany pod koniec 2014 roku, My Life is an Opera, wzruszający recital arii i duetów ilustrujący jego karierę i życie. Jesienią 2016 roku wydał album Malèna zawierający zarówno oryginalne kompozycje, jak i nowe interpretacje klasycznych pieśni neapolitańskich. W październiku 2018 roku wytwórnia Warner wydała pełne nagranie La Navarraise Masseneta, natomiast wytwórnia Sony wydała jego pierwszy album zawierający duety, poświęcony Pucciniemu i nagrany z sopranistką Aleksandrą Kurzak. Jego najnowsze albumy wydane w Sony Classical to Caruso 1873 – hołd dla tenora Caruso oraz Le Chanteur – album poświęcony piosence francuskiej.

O Roberta Alagnę zabiegała także branża filmowa – artysta wystąpił w filmie Tosca Benoîta Jacquota oraz Romeo i Julia Barbary Willis Sweete. Schodzenie z utartych ścieżek, nieustanne odkrywanie nieznanych obszarów i realizacja nowych pomysłów – na płycie, na scenie i w trasie, Alagna ujawnił, że pragnie dać publiczności więcej, a jednocześnie zaspokoić swój apetyt na ciągłe poszukiwania i tworzenie. Wielokrotnie tworzył zupełnie nowe programy koncertów na całym świecie, łącząc różne gatunki i potwierdzając swoją umiejętność do zachowania wierności stylu wykonywanych utworów. Występował także regularnie we francuskiej telewizji, w programach specjalnych lub widowiskach muzycznych, w których przygotowanie był także zaangażowany. W 2018 roku sięgnął nawet po pióro, aby napisać Mój słownik intymny.

W ciągu ostatnich trzech lat aktywności na scenie operowej poszerzył swój repertuar o kilka nowych partii, m.in. kawalera des Grieux, Azaëla czy Eleazara. Znakomicie zadebiutował jako Samson w operze Samson i Dalila Saint-Saënsa w Wiedniu, a następnie w tej samej partii zaprezentował się na otwarcie sezonu 2018/2019 w Metropolitan Opera. Po raz pierwszy wystąpił także w partii Rodolfa w koncertowej wersji opery Luiza Miller w Monte-Carlo. W marcu 2019 roku Roberto Alagna wystąpił w spektaklu Otello, który był jego setnym występem w Opera de Paris. W maju 2019 roku miał z kolei miejsce jego setny występ na scenie Royal Opera House, artysta wystąpił w partii Andrea Chenier. W sezonie 2019/2020 występował w spektaklu Don Carlos w Paryżu, a następnie jako Turiddu i Canio wystąpił w wieczorze składającym się z dwóch tytułów – Rycerskość wieśniacza i Pajace – w Barcelonie. Na początku 2020 roku z powodzeniem wystąpił we wznowieniu spektaklu Cyganeria w Metropolitan Opera – było to 24 lata po jego pierwszym występie w tej produkcji i 30 lat po jego debiucie w partii Rodolfa. Pod koniec 2020 roku w Berlinie partią Lohengrina zadebiutował w repertuarze Wagnerowskim.

Rafał Siwek

Regularnie występuje na prestiżowych scenach operowych: Bayerische Staatsoper w Monachium, Opernhaus w Zurychu, Staatsoper Unter den Linden w Berlinie, Staatsoper w Hamburgu, Teatro Real w Madrycie, Teatr Bolszoj w Moskwie, Teatr Maryjski w Sankt Petersburgu, Opera Królewska w Brukseli, Opera Izraela w Tel Avivie czy Nowy Teatr Narodowy w Tokio.

We Włoszech występował m.in. w Teatro alla Scala w Mediolanie, Operze Rzymskiej, Teatro Communale w Bolonii, Teatro Regio w Turynie, Teatro del Maggio Musicale we Florencji, Teatro Regio w Parmie oraz na festiwalach: w Arena di Verona, Terme di Caracalla i Torre del Lago.

Występuje na prestiżowych scenach koncertowych Europy, m.in. Concertgebouw w Amsterdamie, Theatre du Chatelet w Paryżu, Beethovenfest w Bonn, Opera Królewska i Palais des Beaux Arts w Brukseli, Accademia di Santa Cecilia w Rzymie, Opera w Lille, Opera w Luksemburgu, Savonlinna Festival, i innych.

Współpracował z wybitnymi śpiewakami, m.in. z Plácidem Domingiem, José Curą, José van Damem, Juanem Ponsem, Leo Nuccim(ang.), Marcelo Alvarezem) i dyrygentami: Zubin Mehta, Lorin Maazel, Siemion Byczkow, Daniel Oren, Gianluigi Gelmetti, Krzysztof Penderecki, Helmuth Rilling, Alberto Zedda, Fabio Luisi, Walerij Giergijew, Kent Nagano, Roberto Abbado, Kiril Petrenko, czy Marco Armiliato.

Występował w produkcjach reżyserów takich, jak Franco Zeffirelli, Pierluigi Pier’Alli, Willy Decker, Jonathan Miller, David McVicar, Mariusz Treliński, Hugo de Ana czy Adrian Noble.
Artysta prowadzi także działalność koncertową, biorąc udział w wykonaniu takich dzieł, jak Requiem Verdiego (Mediolan, Wenecja, Casablanca, Jerozolima, pod dyrekcją Lorina Maazela), IX Symfonia Beethovena (Rzym, Mediolan, Bruksela, Taormina), Stabat Mater Rossiniego (Werona), Msza głagolicka Janáčka (Praga, Bonn, Bratysława, Brno, Linz).
W Filharmonii Narodowej w Warszawie artysta wystąpił w Requiem Verdiego, Stabat Mater Dvořáka, Missa Solemnis Beethovena, Petite Messe Solennelle Rossiniego oraz w Requiem i Mszy koronacyjnej Mozarta (pod dyrekcją Fransa Brüggena), Wielkiej mszy h-moll Bacha (pod dyrekcją Helmutha Rillinga). W Rydze artysta brał udział w wykonaniu Credo Pendereckiego pod dyrekcją kompozytora.

Wykonując repertuar oratoryjno-kantatowy współpracował z Radio France Philharmonic Orchestra, Netherlands Radio Symphony Orchestra, Filarmonica Arturo Toscanini, Orkiestrą XVIII Wieku i czołowymi orkiestrami polskimi pod batutą m.in. Helmuta Rillinga, Fransa Brüggena, Lorina Maazela, Alberto Zeddy, Krzysztofa Pendereckiego.

Andrzej Dobber

W repertuarze Andrzeja Dobbera znajdują się główne partie verdiowskie, takie jak Nabucco, Falstaff, Rigoletto, Jago, Germont, Hrabia Luna, Markiz Posa, Renato, Amonasro, Miller, Francesco Foscari i Simon Boccanegra oraz pucciniowskie: Scarpia, Jack Rance, Sharpless. Artysta kreuje również role w dziełach Ryszarda Wagnera, m.in. Amfortasa, Wolframa, Kurnewala czy tytułowego Holendra oraz Jochanaana czy Orestesa w dziełach Ryszarda Straussa. Artysta śpiewa też tytułowego Króla Rogera.

Regularnie występuje na scenach najsłynniejszych teatrów operowych świata, takich jak m.in. Metropolitan Opera, La Scala, Covent Garden, Wiener Staatsoper, Opéra Bastille, La Monnaie, Gran Teatre del Liceu, Komische Oper Berlin, Deutsche Oper Berlin, Staatsoper Unter den Linden, Bayerische Staatsoper, De Nationale Opera w Amsterdamie, Edinburgh Grand Opera, Scottish Opera, Opéra National de Montpellier, Opéra National de Lyon, Théâtre du Capitole de Toulouse, Los Angeles Opera, Houston Grand Opera, Cincinnati Opera, New National Theatre Tokyo, Hong Kong Cultural Centre, Vancouver Opera, Teatr Maryjski, Semperoper Dresden, Aalto Theatre, Staatsoper Hamburg, Oper Köln, Oper Frankfurt, Staatsoper Hannover, Staatstheater Nürnberg, Zurich Opera, Grand Théâtre de Genève, Teatro Comunale, Teatro Comunale di Firenze, Arena di Verona oraz Opera w Tel Awiwie.
Brał udział w wielu festiwalach operowych (m.in. Glyndebourne, gdzie zaśpiewał partię Makbeta).

Wystąpił pod batutą wybitnych dyrygentów, takich jak: Roberto Abbado, Richard Armstrong, Daniel Barenboim, Gary Bertini, Siemion Byczkow, Sylvain Cambreling, Riccardo Chailly, Colin Davis, Władimir Fiedosiejew, Walerij Giergijew, Jakow Krejcberg, Władimir Jurowski, Kazushi Ōno, Lorin Maazel, Zubin Mehta, Roger Norrington, Arnold Oestmann, Kiriłł Pietrienko, Helmuth Rilling, Carlo Rizzi, Giuseppe Sinopoli, Stefan Soltesz, Pinchas Steinberg, Simone Young, Christian Thielemann, Lawrence Foster i Edo de Waart.
Andrzej Dobber śpiewa także repertuar koncertowy obejmujący dzieła symfoniczne i oratoryjne oraz cykle pieśni.

Śpiewał m.in. z takimi orkiestrami, jak NHK Symphony Orchestra, Israel Symphony Orchestra, Berliner Philharmoniker, Wiener Symphoniker, Concertgebouw Orchester, Gewandhausorchester Leipzig, Staatskapelle Dresden, Rundfunk-Sinfonieorchester Berlin czy Sinfonia Varsovia i orkiestra Filharmonii Narodowej.

Jest jurorem licznych konkursów wokalnych w Polsce, m.in. IV Międzynarodowego Konkursu Wokalistyki Operowej im. Adama Didura w Bytomiu (2019), I Ogólnopolskiego Konkursu Wokalnego im. Bogdana Paprockiego w Bydgoszczy (2019).

Monika Ledzion-Porczyńska

Mezzosopran. Edukację muzyczną rozpoczęła od nauki gry na skrzypcach. Ukończyła studia wokalne w warszawskiej Akademii Muzycznej w klasie prof. Haliny Słonickiej (2000).

Uczestniczyła w kursach mistrzowskich prowadzonych przez Rusko Ruskova i Stefanię Toczyską. Jeszcze jako studentka zadebiutowała w partii Opinii Publicznej w Orfeuszu w piekle Offenbacha w Teatrze Muzycznym „Roma”. Po ukończeniu studiów została solistką Warszawskiej Opery Kameralnej, gdzie wykonuje następujące partie mozartowskie: Geniusza Trzeciego i Trzeciej Damy w Czarodziejskim flecie, Dorabelli w Cosí fan tutte i Carmi w Betulia liberata, Sesto w Łaskawości Tytusa. Występuje tam także w partii Giulietty Kelbar w Dniu panowania Verdiego, Olgi w Eugeniuszu Onieginie Czajkowskiego i Karolki w Jenůfie Janáčka. W repertuarze ma także partię Jadwigi w Strasznym dworze Moniuszki, którą zaśpiewała na zaproszenie Opery Krakowskiej w plenerowym przedstawieniu na Zamku Królewskim w Niepołomicach, a rok później na scenie Opery Nova w Bydgoszczy. Można ją zobaczyć również w Tannhäuserze Wagnera w roli Venus.

Współpracuje z Teatrem Wielkim – Operą Narodową, gdzie wystąpiła m.in. jako: Polina w Damie pikowej Czajkowskiego, Bersi w Andrei Chénier, Maddalena w Rigoletcie Verdiego, Siebel w Fauście Gounoda, Druga Dama w Czarodziejskim flecie, w partii solowej w Zapiskach tego, który zniknął Janáčka, jako Olga w Onieginie Czajkowskiego, Druga Dama w spektaklu W krainie czarodziejskiego fletu na podstawie opery Mozarta oraz tytułowa Carmen w operze Bizeta.

W Teatrze Wielkim w Poznaniu wystąpiła jako Dorabella w Cosí fan tutte w reżyserii Grzegorza Jarzyny. Zaśpiewała partię Azy podczas premiery Manru Paderewskiego w Operze Nova. Spektakl ten zainaugurował obchody 50-lecia bydgoskiej opery i został wydany na DVD. W ramach Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” wzięła udział w prawykonaniu scenicznym opery Iwona, księżniczka Burgunda Krauzego. Od kilku lat z powodzeniem kreuje rolę Carmen w Operze Krakowskiej, Operze Bydgoskiej, Operze Bałtyckiej, Teatrze Wielkim w Łodzi, Teatrze Wielkim w Poznaniu i Operze Podlaskiej.

Od 2017 roku jest solistką Polskiej Opery Królewskiej. Występuje również w repertuarze oratoryjno-kantatowym i pieśniarskim. Współpracuje z Filharmonią Narodową, Poznańską, Bałtycką, Krakowską, Pomorską, Podkarpacką, wykonując Stabat Mater Pergolesiego i Rossiniego, Mszę koronacyjną i Requiem Mozarta oraz IX symfonię Beethovena.

Śpiewała pieśni Brahmsa, Richarda Straussa, Schuberta, Schumanna, Mahlera, Czajkowskiego, Rachmaninowa, Moniuszki i Chopina. Brała udział w wykonaniu Polskiego Requiem Pendereckiego na koncercie finałowym I Festiwalu Muzyki Polskiej, zarejestrowanym przez Polskie Radio.

Współpracowała z wybitnymi dyrygentami, m.in. z Kazimierzem Kordem, Tadeuszem Kozłowskim, Andrzejem Straszyńskim, Tadeuszem Strugałą, Grzegorzem Nowakiem, Łukaszem Borowiczem, Marcinem Nałęcz-Niesiołowskim, Bassemem Akikim, Jerzym Maksymiukiem, Gabrielem Chmurą oraz reżyserami – Ryszardem Perytem, Laco Adamikiem, Mariuszem Trelińskim, Grzegorzem Jarzyną, Achimem Freyerem, Robertem Wilsonem i Markiem Weissem.

W 2018 roku dokonała dwóch nagrań dla Instytutu Fryderyka Chopina: Halki w wersji włoskojęzycznej (dyr. Fabio Biondi, orkiestra Europa Galante) oraz Strasznego dworu Stanisława Moniuszki (dyr. Grzegorz Nowak, Orkiestra XVIII wieku).

powrót do listy drukuj